_-¯ Dzisiejszy, krótki wpis będzie wyjątkowo niechakierski. Muszę się jednak z Państwem podzielić pewną obserwacją, którą poczyniła szanowna małżonka mojego znajomego. A było to tak...

_-¯ Zostałem zaproszony na imprezę urodzinową do kolegi. Ponieważ szalone, beztroskie czasy młodości minęły dawno i bezpowrotnie, każdy z zaproszonych gości zjawił się z mniejszą lub większą gromadką swoich pociech. Podczas kolacji, gdy wyczerpano już standardowy repertuar tematów dyżurnych (co kto sądzi o polityce, piłce nożnej i kto na co choruje) i omówiono szanse posła Kurskiego na start w następnym sezonie formuły jeden - dyskusja zeszła na dzieci, które wesoło bawiły się dokoła w jedną z najpopularniejszych dziecięcych zabaw. Patrząc na dwójkę swoich synów, którzy z zapałem ostrzeliwali się zza tapczanu, koleżanka napomknęła:
- My staraliśmy się wychowywać ich bez zabawek imitujących militaria.
- Tak? - spytałem uprzejmie.
- Tak. Nauczyli się robić broń dosłownie ze wszystkiego...