_-¯ Charysia leżała już w łóżeczku. Życzyłem jej dobrej nocy i właśnie oddalałem się na palcach, gdy dobiegło mnie ciche wołanie.
- Tatusiu! A gdzie Pafnucy?
Zatrzymałem się na chwilę. Niestety, metoda na przeczekanie nie zdała egzaminu. Wołanie powtórzyło się.
- Tatusiu! Nie ma Pafnucego!
Z westchnieniem obróciłem się i podszedłem z powrotem do łóżeczka.
- Kto to jest Pafnucy?
- Mój kodek.
- A kiedy ostatnio się nim bawiłaś?
- Nie pamiętam.
Westchnąłem cicho.
- A nie możesz spać bez Pafnucego? - spytałem z nadzieją.
- Ja mogę. Ale on się będzie bał spać beze mnie.
- Na pewno nie będzie.
- Będzie. On się bardzo boi spać sam.
Cóż. Wyglądało na to, że sytuacja ma tylko jedno rozwiązanie.
- Poszukam i ci go przyniosę, dobrze?
- Dobrze.

_-¯ Wyszedłem, zamknąwszy cicho drzwi. Gdzie mógł być kodek Pafnucy? Usiadłem do komputera i zacząłem grzebać po danych na dysku, obiecując sobie przy okazji kolejny raz zrobić tam porządek. Otworzyłem pierwszy z brzegu katalog i natychmiast runęła zeń na desktop fura skłębionych plików, pliczków i pliczydeł. Po raz kolejny westchnąłem, i zabrałem się za przeglądanie tego bałaganu, metodycznie pakując wszystkie pliki z powrotem na ich miejsce, od czasu do czasu dopychając któryś łokciem czy butem. Niestety, Pafnucego nie znalazłem. Skończywszy z jednym katalogiem, zabrałem się za następny. Choć byłem zły na Misię, że tego wieczora zostawiła mi małą na głowie, to jednocześnie teraz cieszyłem się, że jej nie ma. Od kilku miesięcy suszyła mi głowę, bym wymienił w komputerze wszystkie katalogi na foldery, ,,bo widziałam u koleżanek takie ładne, wiesz, tanio można kupić i będą nam pasowały kolorystycznie do szafek w kuchni''. Kobiety... Jak coś jest pod kolor, to nic innego się nie liczy. Kiedyś byłem świadkiem prawie że identycznych scenek, w których kolega z pracy chwalił się nowo zakupionym autem. Pytania ze strony mężczyzn były różne:
- Za ile?
- Ile pali?
- Jaki silnik?
- Ile do setki?
- Ręczny czy automat?
Pytanie ze strony kobiet było jedno. Zawsze takie samo:
- Jakiego koloru?

_-¯ Pogrążony w tego rodzaju egzystencjalnych rozważaniach wreszcie znalazłem kodek w katalogu z plikami które miałem oddać dla Czerwonego Krzyża. Trzymałem tam wszelkiego rodzaju dane, które były wciąż zbyt dobre by je wyrzucić, a jednocześnie mi już niepotrzebne. Raz w miesiącu pakowałem je gzipem i wysyłałem e-mailem. Całe szczęście Pafnucego wysłać nie zdążyłem.
Chwyciłem go w garść i pomaszerowałem do sypialni Charysi, trzymając ręce za plecami. Mała jeszcze nie spała.
- Znalazłeś Pafnucego?
- Nie. Ale wiesz co? Wyczaruję go.
Wolną ręką zacząłem kreślić w powietrzu magiczne gesty, a drugą wsunąłem Pafnucego szybko pod kołdrę. Oczy Charysi zrobiły się okrągłe z ciekawości.
- Czary-mary! Hokus-pokus!
- Chokus-pokus - poprawiła mała.
- Tak. Chokus-pokus. Niech Pafnucy szybciutko pojawi się pod kołdrą, pod warunkiem że Charysia będzie grzecznie spać!
Klasnąłem w ręce i odkryłem kołdrę. Tryumfalnie podniosłem Pafnucego.
- Ta-da!
Charysia popatrzyła na mnie ni to z wyrzutem, ni to z politowaniem.
- To nie jest Pafnucy.
Zamarłem.
- Jak to nie Pafnucy? Popatrz, tu ma funkcje kodujące, tu dekodujące, tu predykcję międzyobrazową, tu estymaty wektorów ruchu... Pafnucy, jak żywy. Znaczy - jak Pafnucy. Bardzo ładny kodek.
- Tato! Kotek!
- Kto?
- Kotek! Kotek Pafnucy!
- A co to? - nie rozumiałem początkowo, ale w miarę jak dziecko tłumaczyło mi w czym rzecz, zaczynałem sobie przypominać. Rzeczywiście, czytałem kiedyś w jakiejś książce, że małe dzieci mają w zwyczaju otaczać się miękkimi zabawkami w kształcie zwierząt, najczęściej niedźwiadków. Swego czasu Misia wymogła na mnie, bym kupił Charysi coś takiego (wtedy nie wiedziałem po co, w sumie miała już w pokoiku całkiem niezły router, własne łącze i dwa laptopy). Przypomniałem sobie, że kupiłem jej czarnego kotka z białym pyszczkiem. Kotka, żeby się jej kojarzył z kodowaniem. Z tego samego powodu odrzuciłem pluszowe misie. Kojarzyły się, i to niedobrze.
- Więc chcesz, żebym znalazł ci pluszowego zwierzaczka?
- Pafnucego!
- Tak, Pafnucego.

_-¯ Poszedłem do własnej sypialni i w pościeli znalazłem czarnego kotka, z którym Charysia przydreptała poprzedniego poranka. Przyniosłem go małej.
- Ten?
- Tak! Pafnucy! Choć, już się nie musisz bać spać sam!
Wzięła go i z wyrazem szczęścia na twarzy przytuliła do poduszki. Po kilku chwilach już spała.

_-¯ Wróciłem do komputera z głębokim przeświadczeniem, że dzieci są istotami co najmniej zagadkowymi. Przecież taki Pafnucy z pewnością nie potrafił nawet dobrze kompresować...