_-¯ Dzisiaj, jak tytuł wskazuje, będzie wpis o błędach: "Łażąc tędy i owędy każdy chakier tropi błędy" - mówi stare chińskie przysłowie, i trzeba przyznać - jest trafne wyjątkowo (w przeciwieństwie np. do innego chińskiego przysłowia: "Na pochyłe drzewo i Salomon nie naleje", które nietrafione jest w ogóle). Otóż, proszę Państwa, błędy są solą ziemi współczesnej inżynierii oprogramowania, żeby nie powiedzieć solą w oku. Proszę zwrócić uwagę, że nie napisałem 'informatyki', gdyż prawdziwa informatyka jest nauką ścisłą, jak matematyka, a co za tym idzie nie ma w niej miejsca na błędy. Błędy pojawiają się podczas procesu transformacji algorytmu z platońskiego wymiaru idei do świata realnego. "Każdy program zawiera zawsze jeszcze jeden błąd" - mawiają praktycy, zaś programiści-filozofowie zastanawiają się, czy jeżeli niemożliwe jest napisanie bezbłędnego programu, to czy możliwe jest stworzenie bezprogramowego błędu?

_-¯ Gdyby programy nie zawierały błędów, to chakierzy tacy jak ja zostaliby pozbawieni chleba. Błędy, z chakierskiego punktu widzenia, są zatem pożyteczne. Oczywiście - do pewnego stopnia. Gdy liczba błędów w programie przekroczy pewien próg, staje się on (program, nie próg) nieużyteczny nawet dla chakiera. W niektórych badanych przeze mnie programach natężenie błędów było tak duże, że błędy występowały nawet w błędnym kodzie, który na skutek wad w wadliwych procedurach - paradoksalnie - działał wyśmienicie. Swego czasu pracowałem przy testowaniu oprogramowania do przeprowadzania kontrolowanych mutacji genetycznych. Algorytmicznie było to cudowne cacuszko, jednak z jakością rzeczywistego kodu było gorzej. Co prawda usterka nie była duża - zwykły integer overflow - ale na skutek tego nastąpiło niezamierzone przesunięcie w tablicy przeszukiwania genotypu i z antylopy wyszedł, nomen-omen, wielbłąd. Człowiek, który pisał ów kod (nota-bene mój znajomy ze szkolnej ławy) od tamtej pory mobbingowany jest przez kolegów z pracy ustawicznymi docinkami w stylu 'Każdy może popełnić błąd, lecz nie zawsze jest z tego wielbłąd!'.

_-¯ Śmichy-chichy, czasami jednak błędy mogą dać się we znaki nawet chakierom. Jak dziś pamiętam dzień, gdy zainstalowałem w swoim pokoju strefowy zakrzywiacz przestrzeni. Działał mniej więcej w ten sposób, że do lodówki z piwem (w kuchni na parterze) miałem ze swej chakierskiej kanciapy (na stryszku) około dwóch kroków. Zasadę działania tego urządzenia doskonale opisuje teoria 'dziur robaczych' (wormhole), a gotowe zestawy zakrzywiaczy do samodzielnego montażu można tanio zakupić w tv-shopie. Mnie się jednak zachciało poprawić nieco oprogramowanie, tak by urządzenie - gdy nie jest wykorzystywane - mogło przejść w stan uśpienia i zużywać mniej energii (normalnie zakrzywiacz pobiera około siedemnastu gigawatów na każde dziesięć metrów odległości pomiędzy punktem bazowym i docelowym). Po lekkich przeróbkach kodu zabrałem się za testowanie: poszedłem po piwo. Gdy jednak wracałem, znalazłem się spowrotem w kuchni, a na panelu urządzenia wyskoczył ostrzegawczy napis 'błąd wejścia/wyjścia'. Zakląłem pod nosem i znów zacząłem grzebać w kodzie. Oczywiście, zakrzywiacz wszedł w stan uśpienia, ale nie wszystkie sterowniki potrafiły się 'wybudzić' przy przywracaniu stanu gotowości. Poprawiłem to co znalazłem, i spróbowałem ponownie. Z marnym skutkiem. Przeklinając w duchu swoje lenistwo i skąpstwo, które kazało mi zainstalować zakrzywiacz i szczypać się na te kilka złotych za prąd spędziłem w kuchni następne kilka godzin. Gdy wreszcie się udało i znalazłem się w moim pokoiku szczęka opadła mi na podłogę...
Na poddaszu było mnie siedemnaście razy! Najwyraźniej, na skutek braku komunikacji pomiędzy komponentami systemu, gdy strychowy terminal mnie wypuszczał na górze, kuchniowy (kuchenny?) nie zostawał powiadomiony o sukcesie operacji i 'wycofywał' mój 'oryginał' czyli mnie. Co ja zrobię z taką ilością chakierów? - pomyślałem ze zgrozą - przecież zaraz wyżłopią mi całe piwo...

_-¯ Postanowiłem działać szybko (jak zwykle zresztą). Wyszukałem w książce telefonicznej firmę zajmującą się przewozem osób i zamówiłem autokar. Całemu towarzystwu obiecałem zaś niesamowitą wycieczkę (musiałem się ich pozbyć zanim wróci moja żona). Gdy wszyscy siedzieli już w autobusie wyciągnąłem telefon komórkowy i wprowadziłem dobrze mi znany i wielokrotnie wykorzystywany kod... Nacisnąłem krzyżyk...
...
autobus zniknął
... Spojrzałem na wyświetlacz, na którym wciąż widniała częściowo załadowana strona Zarządu Transportu Miejskiego. Nie wczytała się do końca na skutek błędu. Na dole wciąż widniał ostatni komunikat: Bus error!

Schowałem komórkę do kieszeni i wróciłem do domu. Z tego wszystkiego zapomniałem wypić swoje piwo...