_-¯ Już dawno chciałem podzielić się z Państwem moimi spostrzeżeniami dotyczącymi wykorzystania kotów w kryptografii i nareszcie nadszedł stosowny moment. Tym bardziej stosowny, że właśnie dobiegł końca odbywające się w czeskiej Pradze Chakiers' Crypto Contest, zaś główną nagrodę - dwadzieścia pięć tysięcy euro za złamanie 128 bitowego szyfru AES-ECB zgarnęła nikomu bliżej nieznana trzynastolatka z Finlandii, Tove Jansson. Znalezienie właściwego klucza zajęło małej Tove niespełna kwadrans, to jest czas w którym pozostali zawodnicy nawet nie zdążyli dobrze rozpakować swoich archiwów z pre-hashowanymi słownikami czy tablicami tęczowymi. Oprócz nagrody nastoletni geniusz... nastoletnia geniuszka... młoda Finka dostała zaproszenie do Massachusetts Institute of Technology, gdzie przyznano jej stypendium naukowe.

_-¯ Co to ma wspólnego z kryptokotami? Ano, ma. I to dużo.

_-¯ Otóż, zgodnie z regulaminem, każdy ze zwycięzców Chakiers' Crypto Contest musi zaprezentować i objaśnić pozostałym uczestnikom (oraz jury) algorytm którym się posłużył. Tak też się stało po zwycięstwie Tove Jansson. Ku zdumieniu wszystkich zebranych tak spektakularny sukces w łamaniu kluczy kryptograficznych został osiągnięty dzięki... kotu. I to nie jakiemuś kotu z wysokiej półki, ale pospolitemu dachowcowi o imieniu Olaf.

_-¯ Tove wpadła na pomysł wykorzystania kota w momencie, gdy przyłapała Olafa na rozwiązywaniu sudoku, w wersji zaawansowanej. Choć może termin ,,rozwiązywanie'' jest nieco na wyrost. Olaf wypełniał wszystkie kratki niemal maszynowo, sprawiając - dla postronnego obserwatora - wrażenie, że po prostu ostrzy sobie pazurki na gazecie. Gdy Tove jednak zanalizowała pozostałe strzępy czasopisma, okazało się że w każdej kratce jest dokładnie tyle śladów pazurów, ile potrzeba do rozwiązania. Znając zatem potencjał kota nastolatka przystąpiła do przystosowywania go do konkursu, co stanowiło główną trudność. Koty bowiem, jak wszystkie inteligentne stworzenia, przed przystąpieniem do wykonywania jakiegokolwiek zadania przeprowadzają wpierw analizę zysków i strat dotyczących zarówno wykonania jak i niewykonania polecenia. Odwrotnie niż psy - które tak wysokiej inteligencji nie mają i wykonają każde, najgłupsze nawet polecenie - koty najpierw się nad nim zastanowią. Tove przyznała, że musiała Olafowi obiecać naprawdę wiele puszek tuńczyka w zamian za to, by zgodził się z nią jechać na konkurs i rozwiązać zadanie.
Jurorów początkowo zastanowiła ogromna matematyczna sprawność kociego umysłu. Pojawiły się nawet głosy, że kot stanowi tylko rodzaj neuroprzekaźnika między Tove a jakimś superkomputerem umieszczonym w Langley. Jednak, gdy się nad tym choć trochę zastanowić - wniosek, że koty posiadają umysł o ogromnym potencjale - nasuwa się sam.
1. Koty zawsze spadają na cztery łapy. Nie potrafi tego nawet najlepszy superkomputer. Kiedyś, będąc w jednym z laboratoriów IBM, chciałem sprawdzić jak zachowa się najtęższy na te czasy Deep Blue. I co? I rozwalił się w kawałki.
2. Koty potrafią chodzić po płocie. Co więcej - potrafią na taki płot wskoczyć ,,z miejsca''. Do złapania równowagi nie potrzebują żadnego machania łapami - one po prostu wiedzą jak umieścić środek ciężkości.
3. Koty mają dziewięć żyć. Oznacza to ni-mniej ni-więcej tylko tyle, że fabrycznie nowy kot przetwarza zadania jednocześnie w tym układzie przestrzennym, i jeszcze w ośmiu pozostałych.

_-¯ Zachęcony sukcesami Tove wykonałem kilka testów na moim domowym kocie, a właściwie kocicy - Klarze. Zadanie o podobnym stopniu komplikacji co konkursowe - 128 bitowy szyfr AES - złamała w 20 minut. Gorzej niż Olaf, ale chyba po prostu szybciej jej się nie chciało....


Na zdjęciu: Olaf w trakcie pokonkursowej demonstracji dotyczącej ataku na systemy *BSD